Μαύρο χιούμορ και ασύγκριτη φαντασία, σε ένα σπουδαίο αντιπολεμικό μυθιστόρημα, που το 1972 διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Τζορτζ Ρόυ Χιλ.
«Πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, εβδομήντα πέντε χρόνια από τότε που ο Βόννεγκατ ήταν μέσα στο Σφαγείο 5 κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της Δρέσδης, τι έχει να μας πει αυτό το σπουδαίο μυθιστόρημα;
Δε μας λέει πώς να σταματήσουμε τους πολέμους.
Δε μας λέει ότι οι πόλεμοι είναι κολάσεις, αν και αυτό το ξέρουμε ήδη. Μας λέει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι κακοί, εκτός από αυτούς που είναι, κι αυτή είναι πολύτιμη πληροφορία. Μας λέει ότι η ανθρώπινη φύση είναι η μία σημαντική σταθερά της ζωής και μας δείχνει, ωραία και αληθινά, την ανθρώπινη φύση, όχι στα καλύτερά της ούτε στα χειρότερά της, αλλά έτσι όπως είναι τις περισσότερες φορές, ακόμη και σε φρικτούς καιρούς».
Σαλμάν Ρουσντί, 13 Ιουνίου 2019, The New Yorker


