Μέσα σ’ αυτό το διάστημα εμφανίστηκε με όλα τα πρόσωπά της και σε όλες τις διαστάσεις της. Και ως μουσική για χορό και διασκέδαση, και ως μουσική κάποιων άλλων προδιαγραφών, περισσότερο κοντά στον αυτοσχεδιασμό, στο πείραμα και στη σύγχρονη έκφραση.
Έτσι, ονόματα όπως εκείνα των Γιάννη Σπάρτακου, Γιώργου Μουζάκη, Κώστα Καπνίση, Μίμη Πλέσσα, Γεράσιμου Λαβράνου και Γιώργου Θεοδοσιάδη συνυπάρχουν με ονόματα όπως αυτά των Σάκη Παπαδημητρίου, Φλώρου Φλωρίδη, Γιώργου Κοντραφούρη, Πέτρου Κλαμπάνη και Τάνιας Γιαννούλη.
Στην πράξη οι καλλιτέχνες, για τους οποίους γίνεται λόγος στο βιβλίο είναι πάμπολλοι, όπως πάμπολλα είναι τα περιστατικά, οι δίσκοι, οι χώροι, τα live, τα φεστιβάλ, τα περιοδικά, τα βιβλία κ.λπ., που εξετάζονται – πάντα σε σχέση με την τζαζ στην Ελλάδα, και βεβαίως με την ελληνική τζαζ.
Από την Josephine Baker στην Αθήνα του 1934 και τον Louis Armstrong στην Αθήνα του 1959, μέχρι τις εμφανίσεις, στη χώρα μας, του Miles Davis και του Sun Ra στα 80s πια, από τον Δημήτρη Μητρόπουλο και τις απόψεις του για την τζαζ, μέχρι τον Μίνω Αργυράκη και την Κιβωτό της Άμυ στο μέσο των σίξτις, από τον ελληνοαμερικανό κλαρινίστα Gus Vali και τον μπουζουξή Ιορδάνη Τσομίδη, μέχρι τους Oliver Nelson και Wadada Leo Smith, και από τον Frank Sinatra και την Ella Fitzgerald, μέχρι τον Γιάννη Βογιατζή και την Τζένη Βάνου, όλα «μπερδεύονται» με τρόπο, γλιστρώντας το ένα μέσα στο άλλο, σ’ αυτό το μουσικό ταξίδι, που αναδεικνύεται στο βιβλίο «100 χρόνια ελληνική ΤΖΑΖ».
