ΙΧΝΟΣ

σαν ένα ένοχο παιδί που έχασε τα πρόβατά του
τρέχω να κρυφτώ στο πιο ερημικό σημείο των βουνών
παραδίνοντας το μοιραίο και κουρασμένο σώμα μου στον ύπνο

ω δερβίση εσύ τίνος νοσταλγία κουβαλάς μέσα στην καρδιά σου
μην ξεχνάς είναι όμορφο το μυστήριο των εγκαταλελειμμένων
ερωτευμένων
που λύθηκε όσο και των ποταμιών που έχουν στερέψει στο διάβα
του χρόνου

μοίρα μη με γυρίζεις μάταια στη φύλαξη μιας ερειπωμένης πόλης
έχω ένα καταραμένο όνομα και απαίσιο χαρακτήρα
πήρα από τη νύχτα τούτο το μαύρο και δεν μπορώ να το
καταλογίσω στον έρωτα

ω εσύ που αδυνατείς ν’ απαλύνεις τον πόνο σου και καταφεύγεις
στα βουνά
σε ποια σπηλιά θα κάψεις τα οστά της ωμοπλάτης σου
τη σκόνη από τα ίχνη σου ακολουθεί αδιάκοπα μια διαπεραστική
σκιά

δεν χαρίζουν γαλήνη οι έρωτες στον άνθρωπο ούτε ανέμελη ζωή
μόνο πόνος υπάρχει στα αντικείμενα που ψηλαφείς και στο νερό
που πίνεις
γιατί άραγε ο πόνος με περιτυλίγει επιμένοντας πάνω στον δρόμο

*

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

να μπορούσα να σου πω ότι σου ’φερα ένα μέλλον σαν το φως
της μέρας
περνώντας ξυστά τα μάγουλά σου από το κοκκινάδι και το άρωμα
της πούδρας
καταλαγιάζει κάπου μέσα στη νύχτα ο βαθύς ύπνος της πόλης

το ξέρεις ότι κάτι μας χρωστάει τούτη η πόλη
η πληγή που ανοίγει καθώς μεγαλώνεις το ποτάμι που κυλά περίεργα
μολύνουν το σώμα σου οι καθρέφτες και η ζωή

εσύ από πού πήρες αυτό το κόκκινο χαμόγελο στα χείλη σου
που εισέρχεται χωρίς φόβο σαν ξένος στη μοναξιά σου
τα χέρια σου σαν δίδυμοι ήλιοι θυμίζουν την ύπαρξή μας

να υπάρχεις κάθε στιγμή σημαίνει να πολλαπλασιάζεις τον θάνατο
σημαίνει ν’ αφυπνίζεις την αλγεινή κι εύθραυστη μνήμη
μην αναζητήσουμε θανάτους που θρέφουνε τη νύχτα
άφησέ με στο σημείο όπου με βρήκες

*

ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ

σ’ ένα πρόσωπο

φοβάμαι γιατί αυτή η μοναξιά μοιάζει με το τέλος όλων
πάει καιρός που σβήστηκαν τα δακτυλικά μου αποτυπώματα
από την καρδιά σου
αυτά τα γράμματα μάλλον ήταν από σένα αυτό μου φαίνεται γελοίο
τα μάτια μου γλιστρούν πιότερο στις γυμνές γάμπες σου
στη φωτογραφία σου
κάτι ραγίζει μέσα μου

έρχεσαι σε ανύποπτο χρόνο πλήθος οι πατημασιές σου μέσα μου
μένω έκπληκτος κάποιες φορές που δραπετεύω από τον εαυτό μου
μα πόσο τυφλά είναι τα πόδια μου διαρκώς αποβιβάζομαι σε λάθος
στάσεις
στροβιλίζεται ο πόνος μέσα μου γίνεται κουβάρι και πού να το
ξεμπλέξεις

στέκουν σιωπηλοί οι τοίχοι που μοιράζονται την ύπαρξή μας
και τα βιβλία κουβαλούν τέτοια σιωπή, άσ’ το να πάει μη ρωτάς
με το χάλι μου κάποιος γελά στο διπλανό δωμάτιο ένα γνώριμο
γέλιο μάγισσας
κι ο εκκωφαντικός αντίλαλός του τρελός και διαπεραστικός
εσένα συλλογιέμαι εσένα και εκείνα που αγαπάς

ήρθαν πεταλούδες σαν στάλες της βροχής από την άνοιξη
διστακτική και συνεσταλμένη απλώνεται στο χώμα μια μυρωδιά
από σένα
ορμάω στο κρεβάτι μου το μαξιλάρι μου το πανωσέντονό μου
αυτός είναι ο ήχος των βημάτων σου τώρα να θα χτυπήσεις την πόρτα
και θα μπεις μέσα

πόσες φορές θα νιώσω μια τέτοια αυταπάτη δεν γνωρίζω πια
τον εαυτό μου
εγώ έγινα εσύ φίλημα του πουλιού φίλησα και πέταξα μακριά
μόνο με τις δικές σου αναμνήσεις αφήνοντας πίσω τ’ ακατανόητα
πράγματα

φίλησα και πέταξα από τα χείλη σου που ’χουν ανοσία στον έρωτα
δίχως να κοιτάξω πίσω μου – πέταξα