Προχώρησα στη συγκρότηση ενός τόμου με αθησαύριστα κείμενα του Μάριου Πλωρίτη, «επικαιροποιώντας» ένα υλικό που, καταχωρημένο στα κιτάπια του αειθαλέστερου πολιτιστικά παρελθόντος μας, μπορεί να αποτελέσει πυξίδα για ένα εξίσου καρποφόρο παρόν και μέλλον. Θα ήταν αμαρτία για έναν δημιουργό που όσο εργάστηκε για την εφημερίδα και για το περιοδικό, άλλο τόσο αγάπησε και εργάστηκε για το βιβλίο, τα κείμενά του να παρέμεναν «αδέσποτα», εννοούμε να μην ενταχθούν στο στέρεο σώμα ενός βιβλίου. Πολλώ δε μάλλον καθώς πρόκειται για κείμενα που γράφονταν, όποιες και αν ήταν οι αφορμές που τα υπαγόρευαν, με την προοπτική της διάρκειας (ενδεικτικός παραμένει από την άποψη αυτή ο τίτλος, όπως ακριβώς τον ενεπνεύσθη και τον διετύπωσε ο Σταμάτης Φασουλής, Τα γραπτά μένουν), ακόμη κι αν αφορούσαν τις θεατρικές του κριτικές τις δημοσιευόμενες για δύο το λιγότερο δεκαετίες στην εφημερίδα Ελευθερία.

Θ.Θ.Ν.