Aντλώντας από την ποιητική του ονείρου, του θραύσµατος και της περιπλάνησης, ο συγγραφέας πασχίζει να βρει εξόδους, κρύπτες, µεσοτοιχίες σ’ αυτά τα εκατό δωµάτια, σ’ αυτές τις εκατό ιστορίες, κυρίως όµως να τα διασχίσει για να συναντήσει, να συνοµιλήσει και, αν είναι εφικτό, να συµφιλιωθεί µε τους ενοίκους τους — αυτούς τους αθέατους συγκάτοικους που αναστατώνουν (εντός κι εκτός γραφής) την καθηµερινότητά του.
Το παρόν βιβλίο µαζί µε την Εξουθένωση. Ντοκιµαντέρ ονείρων (2022) και το Αµήν. Προσευχές στο Κενό (2024) κλείνει µιαν άτυπη τριλογία που περιστρέφεται γύρω από τους µηχανισµούς της απώλειας (ατοµικής και συλλογικής) στο πέρασµα του χρόνου.
