Στην αυγή της νοόκαινου εποχής, ανάμεσα στη φυσική πραγματικότητα και την ψηφιακή υπερπραγματικότητα, η δυσκολία της συνομιλίας και της συνάντησης βαθαίνει. Διασπαστικός θόρυβος, άσκοπη ταχύτητα, κενό θέαμα και ασήμαντη επιφάνεια εν μέσω πολυανισοτήτων, πολυκρίσεων και πολυμετασχηματισμών. Η νοηματοδότηση δεν αρκεί πλέον, απαιτείται νοηματοποίηση. Όσα επέμειναν να καίνε μέσα μας χαρτογραφούν μία αίσθηση κέντρου. Από όσα φαίνονται σε όσα είναι, ένα σημείο τομής επικύκλων στοχασμού, ποιητικής και πρακτικής αναδύεται ως προοπτική ευτοπίας — το όποιο τέλος κρύβεται στη σύζευξη, και ένα ριζικά νέο άνοιγμα ελευθερίας-ως-ισοαυτονομίας, αυθεντικότητας-ως-συνδημιουργικότητας και ομορφιάς-ως-σωτηρίας μάς περιμένει μπροστά.
