α) τῆς ἀληθινῆς Δημοκρατίας καί
β) τοῦ Διοικούμενου/Πολίτη/Άνθρώπου ἔναντι μιᾶς ἀντιδημοκρατικῆς καί ἐξαναγκαστικῆς Ρυθμιστικῆς Ἐξουσίας, ὑπερκρατικοῦ «νομοθέτου», τοπικῆς «διακυβερνήσεως» καί συμμορφουμένης προς αὐτούς «τεχνοκρατικῆς διοικήσεως».
Σέ ὅλα τά κείμενα, ἔχει τηρηθῆ ἡ ἀντικειμενικότητα καί ἡ ἀμεροληψία ἑνός δικαστοῦ μέ ἐλεύθερη προσωπική αὐτοσυνειδησία. Πρόκειται γιά ἤπια διδασκαλία οὐσιαστικοῦ δημοσίου δικαίου, συνταγματικοῦ και διοικητικοῦ, μέ βάση τήν γενική, ἀλλά καί τήν (περι-)ρέουσα, πολιτική, κοινωνική, οἰκονομική καί πολιτισμική πραγματικότητα, ἀπό τήν ὁποία πρέπει νά ἐκκινεῖ κάθε καλός νομικός, καί κάθε εὐσυνείδητος πολίτης, στις ἀναλύσεις καί σκέψεις του.
