Δεν έφταιγε η Αλίκη που στην Κοιλάδα των λιμνών έγιναν όλα όσα αργότερα αποτέλεσαν την αφορμή για τα απίστευτα περιστατικά που περιλαμβάνονται σε τούτο το βιβλίο. Έφταιγε ο θείος της, ο Άλμογλου, τον οποίο συνάντησε τυχαία μια καλοκαιρινή μέρα, περπατώντας προς το βουνό Τρίγκλαβ. Κανείς δεν γνωρίζει γιατί αμφότεροι αποφάσισαν την ίδια ακριβώς μέρα να πάνε να βεβαιωθούν από κοντά, αν τα κεφάλια του είναι όντως τρία. Αρκεί που  συναντήθηκαν.

Ο καθηγητής Άλμογλου είχε να δει την ανιψιά του αρκετό καιρό. Για την ακρίβεια, από όταν η Αλίκη επέστρεψε από τη Χώρα των Θαυμάτων, και του φάνηκε κιόλας ότι είχε ψηλώσει από τότε. Τώρα ήταν ήδη δώδεκα χρονών και αρκετά γλωσσού, όπως είναι σύνηθες στην ηλικία της. Εννοείται πως η Αλίκη είχε επίσης τα ίδια χρόνια να δει τον καθηγητή Άλμογλου, εκείνος όμως δεν είχε ψηλώσει καθόλου, ίσα ίσα, είχε κιόλας μαζέψει. Γιατί είχε φτάσει στην ηλικία που οι δίσκοι μεταξύ των σπονδύλων λεπταίνουν με αυξανόμενη ταχύτητα και το κεφάλι βρίσκεται όλο και πιο κοντά στα πέλματα των ποδιών. Όταν τον είδε να βαριανασαίνει, ακουμπισμένος πάνω σε έναν βράχο στο μονοπάτι ανάμεσα στα έλατα, χλωμός και συνάμα αναψοκοκκινισμένος, αρχικά φοβήθηκε. Το τελευταίο πράγμα που περίμενε ήταν ότι θα αντίκριζε ένα τέτοιο παράξενο φάντασμα στην Κοιλάδα των λιμνών του Τρίγκλαβ.

«Θείε!» αναφώνησε. «Τι κάνεις εδώ;»

«Εγώ;» Ο καθηγητής με τα γκρίζα γένια κούνησε το φαλακρό του κεφάλι.

«Εγώ μπορώ να βρίσκομαι οπουδήποτε, οποτεδήποτε και με οποιονδήποτε, χωρίς τον οποιονδήποτε. Είμαι, σε περίπτωση που δεν το έχεις αντιληφθεί ακόμη, ενήλικας. Ίσως περισσότερο απ’ όσο θα προτιμούσα αυτήν τη στιγμή, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Γι’ αυτό καλύτερα, εξήγησε εσύ σε μένα τι κάνεις εδώ, ενώ θα έπρεπε να είσαι στο σχολείο!»

«Στο σχολείο;» γέλασε η Αλίκη. «Έχω ήδη ξεμπερδέψει με όλα αυτά, θείε. Τελείωσα ακόμα και το λύκειο και τρεις σχολές. Τώρα είμαι επιστήμονας».

Όταν ακούμε τέτοια λόγια από ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, η πρώτη μας σκέψη είναι ότι μας κάνει πλάκα. Και δεν μας πολυαρέσει αυτό. Επειδή κάθε πράγμα έχει και τα όριά του και δεν είναι σωστό να τα υπερβαίνουμε. Αλλά η Αλίκη ‒φτάνει να θυμηθεί κανείς τις περιπέτειές της στη Χώρα των Θαυμάτων‒ δεν ήταν ένα συνηθισμένο κοριτσάκι. Πράγματι, αν πάψουμε να μετράμε τόσο πολύ τα λόγια μας, πρέπει να παραδεχτούμε πως ήταν ένα πραγματικά ξεχωριστό κορίτσι. Τόσο ξεχωριστό που κάθε κοριτσάκι κοντά στην ηλικία της θα ήθελε να της μοιάσει. Είναι αλήθεια βέβαια, πως όλα τα κοριτσάκια είναι πολύ ξεχωριστά, πάλι καλά, γιατί αλλιώς τα αγόρια θα βαριούνταν αφάνταστα, αλλά τα μοναδικά χαρακτηριστικά της Αλίκης ξεχώριζαν ανάμεσα στα υπόλοιπα ξεχωριστά κοριτσάκια με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Γι’ αυτό δεν ήταν εντελώς αδιανόητο ότι έλεγε την αλήθεια. Αν και ο θείος Άλμογλου δεν το πολυπίστεψε, και σχολίασε ειρωνικά:

«Επιστήμων! Και τι έρευνα κάνεις; Μελετάς τις διατροφικές συνήθειες των σαλιγκαριών με την επίπεδη κοιλιά;»

«Όχι, θείε. Ερευνώ τις ανοησίες που πιστεύουμε όλοι, χωρίς να αναρωτηθούμε ποτέ αν είναι αλήθεια. Γιατί, για παράδειγμα, η ανθρωπότητα επαναλαμβάνει ακόμη ότι η Αμερική ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο, ενώ είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό πως την ανακάλυψε ο Λέιφ Έρικσον; Και γιατί ο κόσμος ισχυρίζεται ότι η βελόνα της πυξίδας δείχνει προς τον μαγνητικό βόρειο πόλο, αφού αυτό δεν ισχύει καθόλου; Και γιατί...»

«Ούτε που με νοιάζει» είπε ο καθηγητής Άλμογλου και σηκώθηκε όρθιος. Και μετά ανασηκώθηκε στα δάχτυλα των ποδιών του, έκπληκτος που η Αλίκη είχε ψηλώσει τόσο πολύ από την τελευταία φορά που την είχε δει.

«Θα βουτήξω τώρα στη λίμνη εκεί κάτω για να δροσιστώ λιγάκι πριν ξεκινήσω για το μακρινό ταξίδι που με περιμένει».

«Εννοείς στην κορυφή του Τρίγκλαβ;»

«Όχι, από εκεί σκέφτομαι απλά να περάσω. Και δεν είναι σίγουρο. Ήδη από εδώ κάτω μπορώ να δω ότι υπάρχουν μόνο δύο κεφάλια, ενώ το τρίτο το έχουμε απλά επινοήσει. Πώς να το κάνουμε, είμαστε λαός που του αρέσει να κάνει φιγούρα. Πάλι καλά, λιγότερο από μερικούς μερικούς, αλλιώς το βουνό θα το λέγαμε Επτάγκλαβ! Στην πραγματικότητα θα ταξιδέψω, αν θες να μάθεις, σε μια νησιώτικη χώρα της Καραϊβικής, τη Δημοκρατία Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Η οικονομία τους έχει καταρρεύσει και με προσέλαβαν για να την αναστήσω».

«Μπράβο, θείε! Δεν ήξερα ότι θεωρείσαι ακόμη αυθεντία εκεί έξω».

Ο καθηγητής Άλμογλου πήρε μια κοφτή ανάσα και φόρεσε το σακίδιο πλάτης του.

«Αν δεν μου είχες κάνει αυτό το αναιδέστατο αστείο, θα σ’ έπαιρνα μαζί μου. Αλλά το μυαλό σου είναι ακόμη γεμάτο παιδιάστικες σαχλαμαρίτσες. Θα μου γινόσουν βάρος, εμπόδιο και μπελάς. Και θα τσακωνόσουν μαζί μου συνέχεια. Είμαι πολύ μεγάλος για τέτοιες συμπεριφορές, γι’ αυτό θα πάω μόνος μου.
Αμέσως μετά το αναζωογονητικό μπάνιο στη λιμνούλα».

«Αυτή δεν είναι λιμνούλα, θείε, είναι μια από τις λίμνες του Τρίγκλαβ!»

«Νερό να είναι και ό,τι να ’ναι. Το μόνο μου πρόβλημα είναι που δεν μπορώ να τη φτάσω με τα πόδια. Δεν με βαστάνε. Και μέρα με τη μέρα βαριέμαι όλο και περισσότερο να ασχοληθώ με τ’ οτιδήποτε. Γι’ αυτό θα κάνω άλμα από αυτό το σημείο μες στο νερό απευθείας. Πέρασαν βέβαια χρόνια ολόκληρα από τότε που πέταξα στον αέρα την τελευταία φορά, κι ο ίδιος δεν θυμάμαι πόσα, αλλά αυτά τα πράγματα δεν ξεχνιούνται, έτσι δεν είναι;»

Έκανε δύο βήματα πίσω για να πάρει φόρα.

«Θείε, ξέχασες ότι δεν ξέρεις κολύμπι!» φώναξε η Αλίκη και προσπάθησε να τον πιάσει.

Αλλά ήταν πια αργά. Ο καθηγητής Άλμογλου είχε ήδη εκτοξευθεί από το έδαφος με ορμή, σαν το μπαλάκι που αντικρούει στον τοίχο, και γλίστρησε στον αέρα, αφήνοντας έναν ήχο σαν να σφύριξε βλήμα κανονιού που διασχίζει τον αέρα. Πετάχτηκε πάνω από το ξέφωτο και τα έλατα, και ακούμπησε την επιφάνεια της λίμνης. Η Αλίκη πήρε μια βαθιά ανάσα. Πλααατς! αντήχησε ο παφλασμός στις απόκρημνες πλαγιές των Ιουλιανών Άλπεων. Ποιος ξέρει πόσα αγριόγιδα έπαθαν έμφραγμα εκείνη τη στιγμή. Η ηχώ, η οποία ταξιδεύει μακριά, μάλλον ακούστηκε ακόμα και στις γειτονικές χώρες. Και ύστερα από τον καθηγητή δεν έμεινε τίποτα άλλο παρά μόνο ομόκεντροι κύκλοι στην επιφάνεια της λίμνης, οι οποίοι χάνονταν σιγά σιγά.

«Οχ!» αναστέναξε η Αλίκη. «Τι κακό μας βρήκε;»

Να χάσεις τον πρωταγωνιστή στο τέλος της αφήγησης είναι μερικές φορές αναπόφευκτο, αλλά το να τον χάσεις ήδη στην αρχή του βιβλίου είναι ανήκουστο, και λίγα λέω. Και ίσως και να απαγορεύεται από τον νόμο, επειδή οι αναγνώστες πρέπει να προστατεύονται, όπως και τα άλλα είδη υπό εξαφάνιση! Γι’ αυτό η Αλίκη δεν δίστασε σχεδόν καθόλου, μάζεψε ό,τι κουράγιο  είχε και αναπήδησε και η ίδια σαν την μπάλα.