Η ποίηση είναι κορυφαία μυσταγωγία της ύπαρξης. Προσφέρει δε μία σπάνια αναγνωστική εμπειρία. Τα χαϊκού, το ελάχιστο της ποιητικής αναπνοής, στο συγκεκριμένο βιβλίο, αποτυπώνουν τις διαδρομές της έμπνευσης του ποιητή, σε σχέση με την κοινωνία, με τον άνθρωπο και όχι αποκλειστικά με τις υπαρξιακές του αναζητήσεις. Αυτός ο μινιμαλιστικός λόγος γίνεται φάρος του σύμπαντος. Ο ποιητής δε γράφει μόνο για τον εαυτό του. Απευθύνεται στους άλλους. Μέσα στη μοναχικότητα του εαυτού δε θέτει όρια. Συνδιαλέγεται με την κοινωνία, με το διηνεκές, με το άπειρο.
