Ο Γερμανοεβραίος Έμιλ Λούντβιχ, διάσημος τότε για τις βιογραφίες του Ναπολέοντα, του Γκαίτε και του Μπίσμαρκ, επιχείρησε να σκιαγραφήσει τον ηγέτη του Φασισμού όχι μέσα από τα γεγονότα, αλλά μέσα από τη φωνή του ίδιου. Αν ο δημοσιογράφος και βιογράφος είναι ο ψυχαναλυτής της Ιστορίας, τότε εδώ ο ψυχαναλυόμενος είναι ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος μιλώντας για τον εαυτό του, μιλά για την ιδέα της εξουσίας. Η συνάντηση των δύο ανδρών έγινε το 1932 στη Ρώμη, όταν ο Μουσολίνι κυβερνούσε ήδη δέκα χρόνια, και η Ευρώπη, ανάμεσα σε κρίση και θαυμασμό, παρατηρούσε τον «άνθρωπο της βούλησης». Ο Λούντβιχ δεν καταγράφει απλώς έναν διάλογο. Συνθέτει ένα πορτραίτο του Ιταλού ηγέτη ως ανθρώπου, διανοούμενου και δρώντος. Η δημοσιογραφία του μετατρέπεται σε ιστορική μαρτυρία και, ταυτόχρονα, σε φιλοσοφικό ντοκουμέντο για τη σχέση πράξης και ιδέας, βούλησης και μοίρας, ανθρώπου και εξουσίας. Μέσα από τις συνομιλίες, ο Μουσολίνι παρουσιάζεται ως άνθρωπος που επιδιώκει να κάνει τη ζωή του «ένα αριστούργημα»· όχι την ευτυχία του, αλλά το έργο του, όπως θα έλεγε ο Νίτσε, το πνεύμα του οποίου διατρέχει όλο το βιβλίο. Επικαλείται από τον Φάουστ του Γκαίτε, τη ρήση «Εν αρχή ην η Πράξις». Για τον Μουσολίνι η ιστορία δεν αποτελεί μια αλληλουχία συμβάντων, αλλά μια σκηνή όπου η θέληση δοκιμάζεται απέναντι στο πεπρωμένο. To έργο αυτό παρουσιάζει την πολυπλοκότητα ενός χαρακτήρα που πλάστηκε μέσα από τη σύγκρουση, την αυτοπεποίθηση και την πίστη ότι η δράση και ο κίνδυνος αποτελούν το μοναδικό τίμημα της ζωής.
