Τὸ ἔργο αὐτό, ποὺ πρωτοεκδόθηκε τὸ 1912, ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς πιὸ διεισδυτικὲς μελέτες γιὰ τὴν συνέχεια ἀνάμεσα στὴν θρησκευτικὴ καὶ τὴν φιλοσοφικὴ σκέψη τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Francis M. Cornford δείχνει πὼς οἱ ἀπαρχὲς τῆς ἑλληνικῆς κοσμολογίας καὶ τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ ἔχουν τὶς ριζες τους βαθιὰ στὶς θρησκευτικὲς παραστάσεις τοῦ ἀρχαϊκοῦ κόσμου καὶ ὅτι πρόκεται γιὰ μιὰ σιωπηλὴ μετάβαση, κατὰ τὴν ὁποία ὁ μῦθος ἀρχίζει νὰ μεταμορφώνεται σὲ φιλοσοφικὸ λόγο.
Ἡ οὐσία τοῦ ἔργου παραμένει ἕως σήμερα ζωντανὴ καὶ ἀμετάβλητη: ἡ ἀποκάλυψη ὅτι ἡ φιλοσοφία δὲν γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἄρνηση τοῦ ἱεροῦ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ τὸ κατανοήσει. Ἕνα κλασικὸ κείμενο γιὰ τὴν ἱστορία τῶν ἰδεῶν, ποὺ φωτίζει τὶς ἀπαρχές τῆς ἑλληνικῆς καὶ κατὰ συνέπεια τῆς δυτικῆς σκέψης.