Για να κατανοήσουμε το συναίσθημα, λέει ο Σαρτρ, πρέπει να καταλάβουμε τη λειτουργία του. Όταν η συνείδηση δεν μπορεί να αντέξει τον κόσμο όπως αυτός είναι και αδυνατεί να τον αλλάξει εμπράκτως, σπεύδει σύσσωμη να τον συλλάβει διαφορετικά. Ανήμπορη να μεταβάλει τον κόσμο πραγματικά, η συνείδηση τον μεταμορφώνει μαγικά.
Σε τούτο το κλασικό δοκίμιο ο Σαρτρ επιχειρεί να φέρει τα εργαλεία της φαινομενολογίας στη μελέτη του συναισθήματος, ενώ ταυτόχρονα ασκεί κριτική τόσο στις κυρίαρχες ψυχολογικές θεωρίες του καιρού του όσο και στην ψυχανάλυση. Μέσα από αριστοτεχνικές περιγραφές της θυμικής εμπειρίας γενικά, αλλά και των επιμέρους συναισθημάτων ειδικότερα —του φόβου, της οργής, της θλίψης ή της χαράς—, ο Σαρτρ προτείνει εδώ μια νέα φιλοσοφική θεμελίωση της ψυχολογίας.
