Απ’ τον υπαρξιακό μονόλογο που βόσκει το σανό της πρώτης ανυπαρξίας, στις ύπουλες μνήμες που μας κυνηγούν στο κενό.
Το χθεσινό παράπονο, προσπαθεί να μετασχηματιστεί σε χιούμορ, πιλοτάροντας στο ζελέ των χαμένων στιγμών. Και το χιούμορ επικίνδυνο.
Ένα ταξίδι, στην αλληγορία, που ειρωνεύεται απροκάλυπτα την πραγματική πραγματικότητα. Ναι, αυτή, τη δήθεν! Πώς αφού;
Υφέρποντα σχόλια και κριτικές εκ του ασφαλούς. Γιατί όχι;
Επιστροφές χωρίς νόημα. Επισκέψεις με άδεια χέρια. Έρωτες που πόνεσαν ο ένας τον άλλον.
Και επειδή στα μακρινά παρελθόντα του σήμερα, τα κεφάλια ωρίμασαν και έπεσαν, κάποιοι, αποφασίζουν να ήλιο-θεραπεύσουν τα σκοτάδια τους πάνω στα κορμιά των άλλων. Που είναι οι ίδιοι.
Άδικος φόβος για το τίποτα, κι όλα καλά θα παν.
