Οι μονολογικές φωνές αντλούν από τον στοχασμό της συλλογής, επεκτείνοντας τα υπαρξιακά της ερωτήματα και φωτίζοντας πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα από τη θεατρική πράξη. Θέματα όπως η ταυτότητα, η αποξένωση, ο ρατσισμός, η αντίληψη του χρόνου, η ελευθερία και το οντολογικό ταξίδι προς το «είναι» διαπνέουν τη συλλογή και μεταφέρονται στη σκηνή με μια γλώσσα που ισορροπεί ανάμεσα στο φιλοσοφικό βάθος και τη σωματικότητα της θεατρικής έκφρασης.
Οι ήρωες — μιλώντας για τη Θάλασσα, το Φεγγάρι, την Αίσθηση, την Έξοδο — μετατρέπουν τα ποιήματα σε ζωντανό λόγο, προσφέροντας στον θεατή μια εμπειρία που είναι ταυτόχρονα πολιτική, υπαρξιακή και αισθητική.
