Μέσα από την ευγενική φωνή της Νικολέττας Ρεπάνη, ο αναγνώστης οδηγείται σε μία συγκινητική συνάντηση με το αθέατο πρόσωπο της μητέρας της, το πρόσωπο μιας γυναίκας που έγραφε για να σταθεί όρθια, να λυτρωθεί, να αγαπήσει και να πονέσει. Η ποίηση εδώ δεν είναι σχήμα, αλλά ανάσα!
Τα ποιήματα της Ελένης Λιάκου είναι γεμάτα εικόνες λυρικές, με μια γλώσσα καθαρή, ελληνική και βαθιά εσωτερική. Μας χάρισε στίχους που τραγουδήθηκαν από μεγάλους ερμηνευτές, μα πίσω από τα τραγούδια κρύβονταν ποιήματα που έγραφε αθόρυβα, ποιήματα για να γιατρέψει τις πληγές της, να χαϊδέψει τη μνήμη, να συνομιλήσει με τη σιωπή.
Η Ελένη Λιάκου, φέρνει τη σφραγίδα μιας εποχής που αγαπούσε την εσωτερικότητα, μα όχι τον επιδεικτικό λυρισμό. Οι στίχοι της είναι σαν ψίθυροι καρδιάς βγαλμένη από τη σιγή της καθημερινότητας με βαθιά γνησιότητα. Η γλώσσα της είναι τρυφερή, σεμνή, χωρίς ίχνος επιτήδευσης και για αυτό τόσο δυνατή!
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, η Νικολέτα Ρεπάνη, κάνει κάτι πολύτιμο: προσφέρει στην ποίηση του σήμερα μία φωνή που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Κρατάει τη μητέρα της ζωντανή με τον πιο ουσιαστικό τρόπο μέσα από το έργο της και μας την χαρίζει με γενναιοδωρία, για την αγαπήσουμε και εμείς.
Η ποιητική συλλογή “Παλιοί στίχοι ξέθωροι” είναι ένας ύμνος στη μητρική μνήμη, στην αληθινή τέχνη και στην αθόρυβη δύναμη του λόγου. Είναι ένα αναγνωστικό ταξίδι με δάκρυα, φως και βαθιά συγκίνηση. Αξίζει να μείνει στις καρδιές μας, αξίζει να ακουστεί, αξίζει να διαβαστεί!
