Κολιμπρί
Πετάω και μεθώ με νέκταρ στο ράμφος
Πιάνω το νήμα θαύμα ζευγαρώνω
Μαζί μου, λέει, να βρεθείς
ν’ αφήσεις τα λευκά σου αβγά
να δουν τον ήλιο
να σπάσουν
να φαγωθούν
να παίξουν
Δεν ξέρω άλλον κόσμο
αυτός φωνάζει μυρίζει
βρέχει
χωρίς οίκτο
Το ελάχιστο του ενός
είναι μεγάλο στον καθρέφτη του
Θα μείνω στο κλαρί
Κι εκεί μικρό
θα ζήσω
Εκτός προθεσμίας
Εκτός προθεσμίας κινούμαι
προς τα κάτω
αγνοώντας απαγορεύσεις και τελεσίγραφα
Μου δίνεται ο χρόνος αφορολόγητος
Μου αρκεί φως νερό αυγή και δάκρυ
όλα δικά μου
να τα πλάθω ζύμη σφιχτή
να ταΐζω τα πλάσματα
της παράλληλης ζωής μου
να μασάω
φύλλα φρούτα και φλοιούς
ετοιμάζοντας
το δεύτερο δέρμα
Το ύστατο άλμα
