Ένα μυθιστόρημα για τρεις γυναίκες και ένα παιδί που περνούν μέσα από δύσκολα για την ιστορία μας γεγονότα. Είναι λαβωμένοι από το ολοκληρωτικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί στη Βουλγαρία μέσω της σοβιετικής κατοχής μετά το πραξικόπημα της 9ης Σεπτεμβρίου.
Όλοι εμείς, οι γεννημένοι πριν και μετά το 1989, όλοι εμείς, όσοι έχουμε κάποια σχέση με τη Βουλγαρία, είμαστε βαθιά λαβωμένοι από αυτά τα γεγονότα, όπως είμαστε λαβωμένοι από το δυστύχημα του Τσερνομπίλ. Το μέγεθος των καταστροφών τώρα μόλις αρχίζει να αποκαλύπτεται. Αυτό είναι θλιβερά γνωστό σε όλους μας.
Αλλά είναι λαβωμένοι πραγματικά Οι λαβωμένοι;
Αυτή είναι η ερώτηση που με προβλημάτιζε και με παρηγορούσε ταυτόχρονα την ώρα που έγραφα για τις τρεις γυναίκες και γι’ αυτό το παιδί.
Σε τι συνίσταται η ήττα και σε τι η νίκη;
Η περίφημη φράση του Αποστόλου Παύλου ηχούσε συνεχώς στο κεφάλι μου: «...η δύναμή μου αναδεικνύεται τέλεια εκεί όπου υπάρχει αδυναμία...»
Ποιος είναι πιο δυνατός στα μάτια του Θεού – αυτός που κλαίει σιωπηλά μέσα του ή εκείνος που ανεπαίσχυντα πανηγυρίζει;
