Σε μια μικρή πόλη κοντά στη θάλασσα ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Νάσια. Στα δεκατέσσερά της χρόνια, η Νάσια ήταν διαφορετική από τις άλλες συμμαθήτριές της. Όχι επειδή είχε διαφορετικά όνειρα ή επειδή αγαπούσε τα βιβλία περισσότερο από τα παιχνίδια. Η διαφορά της ήταν αόρατη στα μάτια των άλλων, αλλά τόσο πραγματική για εκείνη.

Η Νάσια είχε ρευματοειδή αρθρίτιδα. Τα πρωινά, τα δάχτυλά της έμοιαζαν με άκαμπτα κλαδιά χειμωνιάτικου δέντρου. Τις κρύες μέρες, οι αρθρώσεις της πονούσαν σαν να είχαν παγώσει από μέσα.

“Είναι σαν να έχω έναν μικρό χειμώνα μέσα μου,” εξηγούσε στη μητέρα της, “ακόμα κι όταν έξω είναι καλοκαίρι.”

Κάθε πρωί, πριν το σχολείο, η Νάσια έπαιρνε τα φάρμακά της. Κάποια σε μορφή χαπιών, άλλα σε ενέσεις που έπρεπε να κάνει κάθε εβδομάδα.

“Είναι σαν ποτιστήρι για το εσωτερικό μου δέντρο,” έλεγε στον εαυτό της, προσπαθώντας να βρει μια εικόνα που θα έκανε αυτή τη διαδικασία λιγότερο τρομακτική.