Ένα δευτερόλεπτο· πόσο ασήμαντο μοιάζει μπροστά στο απέραντο του χρόνου, μα πόσο σημαντικό είναι τελικά; Ικανό να αλλάξει τα πάντα. Τη μια στιγμή, πατάς γερά στα πόδια σου και την άλλη, χάνεις τη γη κάτω από αυτά.
Τι απομένει όταν όλα όσα θεωρούσες δεδομένα γίνονται ζητούμενα; Πού στηρίζεται η ψυχή, όταν η ζωή αλλάζει χωρίς προειδοποίηση; Όταν όλα φαίνονται μάταια, αβάσταχτα κι ασήκωτα; Πώς μπορείς να βρεις νόημα ξανά, όταν σε έχει καταπιεί το σκοτάδι;
Ίσως, όταν όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει, να είναι απλώς ο χώρος που ανοίγεται για να αρχίσει κάτι νέο. Ίσως, στην πιο δύσκολη στιγμή σου, να ανακαλύπτεις κάτι που ήταν πάντοτε εκεί, μα ποτέ δεν έβλεπες. Ίσως, να χρειάζεται να πέσεις για να σηκωθείς ξανά πιο δυνατός.
Κι ίσως τότε, μέσα από τη ματαιότητα, να βρίσκεις ξανά τα βήματά σου. Να προχωράς μπροστά, μακριά από εκεί που ήσουν. Να πηγαίνεις αλλού. Κάπου που ποτέ δεν πίστευες ότι θα μπορούσες να φτάσεις, έχοντας βρει το νόημα της ζωής.
