Ἡ νεωτερικότητα φθάνει στὸ τέλος της. Εἶναι ἡ ἐξάντληση ἑνὸς μοντέλου αὐταρχικῆς ἐξουσίας, ὅπου ἡ λήψη ἀποφάσεων συγκεντρώθηκε στὰ χέρια μίας ἐξουσίας ἀπὸ τὰ πάνω, τῆς ἀποτυχίας τῶν αὐτοανακηρυσσόμενων ἐλίτ, τῶν ὁποίων ἡ ἱστορικὴ ἐμπειρία ἔδειξε ὅτι δὲν ἦταν περισσότερο ἱκανὲς ἤ λιγότερο ἀλάνθαστες ἀπὸ τὶς μᾶζες, τὶς ὁποῖες ὑποτίθεται ὅτι διαφώτιζε. Τὸ νὰ ἐπιτρέψουμε τὴν ἐπιστροφὴ τῆς πολιτικῆς σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα περισσότερο νὰ περιμένουμε ἀπὸ τὸν ἀνοικτὸ κομματικὸ ἀνταγωνισμὸ ἤ ἀπὸ μία δημοκρατία ἡ ὁποία, λόγῳ τοῦ φιλελεύθερου κοινοβουλευτισμοῦ, ἔχει γίνει ἀποκλειστικὰ ἀντιπροσωπευτικὴ καὶ δὲν ἀντιπροσωπεύει πλέον τίποτα. Στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ κύριος διχασμὸς εἶναι μεταξὺ τῶν ἐλὶτ καὶ τοῦ λαοῦ, καμία λύση ἀπὸ τὰ πάνω δὲν εἶναι πιὰ δυνατή. Ὁ Πῶλ Βαλερύ (Paul Valéry) συνήθιζε νὰ λέει ὅτι ἡ πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τοῦ νὰ ἐμποδίζεις τοὺς ἀνθρώπους νὰ συμμετέχουν στὶς ὑποθέσεις ποὺ τοὺς ἀφοροῦν. Σήμερα ἡ ἄσκηση πολιτικῆς συνίσταται στὸ νὰ κάνεις τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποφασίζουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο γιὰ ὅ,τι τοὺς ἀφορᾶ.

[…] Ὅσο πιὸ στενοὺς δεσμοὺς ἔχουν μεταξύ τους τὰ μέλη μίας κοινότητας, τόσο περισσότερο ἔχουν κοινὰ αἰσθήματα, τὶς ἴδιες ἀξίες καὶ τὴν ἴδια κοσμοθέαση, τόσο εὐκολότερο εἶναι νὰ λαμβάνουν ἀπὸ κοινοῦ ἀποφάσεις δίχως νὰ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὴν βοήθεια διαμεσολαβητῶν. Ἀντιθέτως, οἱ σύγχρονες κοινωνίες ἔχουν πάψει νὰ εἶναι τόποι συλλογικοῦ νοήματος. Οἱ σύγχρονες κοινωνίες ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα πλῆθος διαμεσολαβητῶν. Οἱ φιλοδοξίες ποὺ ἀναδύονται ἀπὸ αὐτὸν τὸν τύπο δημοκρατίας ἀπορρέουν ἀπὸ ἀντιφατικὰ ἀξιακὰ συστήματα ποὺ δὲν εἶναι πλέον συμβατὰ μὲ ἑνιαῖες ἀποφάσεις.

[…] Ἑπομένως, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἑλληνικὴ ἔννοια τῆς δημοκρατίας, ἡ δημοκρατία δὲν ἔχει τὴν ρηχὴ ἔννοια τῆς «πρόσωπο μὲ πρόσωπο» κοινωνικῆς διαφάνειας. Ἀντιθέτως, σημαίνει τὴν ἐπανοικειοποίηση καὶ προσαρμογὴ στὸ σύγχρονο κόσμο τῶν ἐννοιῶν τοῦ λαοῦ καὶ τῆς κοινότητας -ἔννοιες ποὺ ἔχουν ἐκλείψει ὕστερα ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια ἐξισωτισμοῦ, ρασιοναλισμοῦ καὶ ἀποθεώσεως τοῦ ἀρίζου ἀτόμου.