Ο Τσέζαρε Παβέζε εγκαινιάζει έναν νέο τόνο στην ιταλική ποίηση: έναν λόγο καθημερινό, σχεδόν ψιθυριστό, που μιλά για τη μοναξιά, τη σιωπή, τον έρωτα που δεν εκπληρώνεται και την ανεπαίσθητη φθορά του χρόνου.
Πίσω από τα απλά τοπία της υπαίθρου και της πόλης, πίσω από τους άντρες και τις γυναίκες που εργάζονται, περπατούν, περιμένουν, σιγοκαίει μια υπαρξιακή αγωνία.
Ο Παβέζε γράφει σαν κάποιος που είδε πολύ νωρίς την αλήθεια και δεν την άντεξε — αλλά αντί να την κραυγάσει, τη μετέτρεψε σε λέξεις απλές και σπαρακτικές.
Μια συλλογή λιτή, ανεπιτήδευτη και βαθιά ποιητική, που στέκεται ακόμη, σαν σκιερή μορφή, στο περιθώριο του θορύβου.
Πίσω από τα απλά τοπία της υπαίθρου και της πόλης, πίσω από τους άντρες και τις γυναίκες που εργάζονται, περπατούν, περιμένουν, σιγοκαίει μια υπαρξιακή αγωνία.
Ο Παβέζε γράφει σαν κάποιος που είδε πολύ νωρίς την αλήθεια και δεν την άντεξε — αλλά αντί να την κραυγάσει, τη μετέτρεψε σε λέξεις απλές και σπαρακτικές.
Μια συλλογή λιτή, ανεπιτήδευτη και βαθιά ποιητική, που στέκεται ακόμη, σαν σκιερή μορφή, στο περιθώριο του θορύβου.
