Άνοιξη του 1990, αργά το απόγευμα, την ώρα που πέφτει το λυκόφως... παίρνω το τραμ Θου-Θων-Κολοκυνθού, αυτό του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού για να πάω στην Κολοκυνθού κάτω από τη γέφυρα της Κολοκυνθούς... ο Θων ως τραμ Θου-Κολοκυνθού όπως το γράφει... ποιο τραμ και ποια Κολοκυνθού μόνο αυτός ξέρει... περνάμε την Πλατεία Καραϊσκάκη και το άγαλμα του στρατηγού λείπει σε άλλη περιοχή, απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο... τραμ δεν υπάρχει το 1990... καταργήθηκε επί του Κωνσταντίνου Καραμανλή και λειτούργησε επί του συνονόματου ανεψιού... η γέφυρα της Κολοκυνθούς είναι ένα αντιποιητικό κατασκεύασμα... δεν έχω σαφή εικόνα από πού πήρα το τραμ, τι πλήρωσα, αν πλήρωσα, και πού θέλω να πάω... ταμπέλα η στάση της αφετηρίας δεν είχε ή δεν έχει... οι χρόνοι μπερδεύονται χωρίς παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον να είναι ρευστά... η Κολοκυνθού, όταν φτάνω και αν φτάνω, δεν είναι εκεί που έχω ξαναπάει πλειστάκις... Αλβανοί φυγάδες την έκλεψαν, όπως μου το λέει το παιδί, το παραπεταμένο στο χαντάκι του δρόμου... όνομα δεν έχει το παιδί ούτε ο δρόμος... ένα πόδι του λείπει του παιδιού και στον δρόμο λείπει η προοπτική και το βάθος πεδίου... οι τρισάθλιοι κλέβουν τα λαμπρά ονόματα των ασήμαντων δρόμων και η Κολοκυνθού είναι μια μαύρη τρύπα, σαν σταχτοδοχείο... την Παναγία την Κολοκυνθού την έχουν γυρίσει ανάποδα σαν κολοκύθα, έρμαιο αόρατων δυνάμεων...