Ήδη με την πρώτη λέξη του πρώτου ποιήματος στην πρώτη ποιητική συλλογή της η Έλενα Κουρή μάς κλείνει το μάτι και ξεκινάει με το ρήμα «ακολουθώ», σαν να μας λέει πως η αρχή δεν είναι η αρχή, ακολουθεί κι εκείνη κάτι άλλο, ίσως πίνει από μυστικές ρίζες. Και η ποιήτρια τι ακολουθεί; Ακολουθεί κελαηδισμούς πτηνών που γεννιούνται από την ένωση της φαντασίας και της πραγματικότητας, της ωραιότητας και του πένθους, στο άγονο δάσος της πόλης που γίνεται ένα «δάσος συμβόλων» (Μπωντλαίρ) ανάμεσα στο καθημερινό και το παντοτινό. >>>
Γιαννούλης Χαλεπάς
Όλα σωπάσανε
θα έσπαγαν ίσως σε λίγο
μου ήρθε στο νου ο Γιαννούλης Χαλεπάς
βγαλμένος μέσα από τη Μήδεια του
ένα αποσβωλωμένο απόγευμα
τίποτα δεν ανέμιζε στις στέγες
κίνησα να πάω να τον βρω
με βρήκα να ζω σαν το γλυπτό
μάρμαρο σπασμένο στα χέρια του εγώ
με γέμισε κύτταρα
μου πέρασε το σαγόνι
μου χτύπησε λάθος το μάτι το καλό
μα εγώ τον συγχωρώ
και στο στόμα τον φιλώ
αυτόν ... >>>
