συγγραφέας και ποιητής, Γιώργος Μανιατάκης, υφαίνει λέξεις και εικόνες, με νήμα την
ευαισθησία και το βλέμμα τής ψυχής. Η ποίησή του κινείται ανάμεσα στον μύθο και τη μνήμη,
στην καθημερινή αγωνία και τη ρομαντική αναζήτηση. Από το αρχέγονο φως της
Περσεφόνης ως τις νύχτες της Ανδαλουσίας, από τη μεγάλη σιωπή της άνοιας ως το
τραγούδι της μάνας και της απουσίας, ο ποιητικός λόγος αγγίζει το ανθρώπινο με συγκίνηση
και στοχασμό.
Χαϊκού, τραγούδια, ωδές και εξομολογήσεις συνυπάρχουν με τρυφερότητα και ένταση,
άλλοτε σε μορφή ροκ ψιθύρου και άλλοτε σαν νοσταλγική μελωδία. Η γλώσσα των
ποιημάτων είναι χειροποίητη, σαν τα χρώματα του πινέλου του, έντονη, αληθινή,
μελαγχολική και φωτεινή, δοσμένη με βαθιά ενσυναίσθηση για τον άνθρωπο.
Μια ποιητική διαδρομή με δίψα, πόνο, έρωτα, ελπίδα, γεμάτη ηλεκτρονικά σημάδια,
καλοκαιρινές αγάπες, μικρές εκρήξεις σιωπής, αλλά και με ένα ποτήρι γεμάτο αγάπη.
