Δεν ξέρουμε πού συμβαίνει αυτό ούτε ακριβώς τι σχέση έχουν. Φαίνεται ότι έχουν ξαναβρεθεί παλιά. Τα ίδια τους τα λόγια σχηματίζουν τον καθένα.
Δημιουργούνται, παίρνουν μορφές, σβήνουν μέσα στις λέξεις που γλιστρούν και αλλάζουν όσο κυλά ο χρόνος.
Μήπως κάποιες φορές κάτι στα λόγια, στο βλέμμα των άλλων δεν αγγίζει έναν δικό μας δισταγμό που αγνοούσαμε;
Και έπειτα από αυτό χωρίζονται, τα πράγματα δεν μπορούν να συνεχιστούν όπως πριν.
Είμαστε εμείς άλλοι πια.
