Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς τεχνολογίας, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς ταχύτη-
τας, τῆς ραγδαίας ἐναλλαγῆς σὲ γεγονότα, καταστάσεις καὶ συν-
θῆκες ζωῆς.
Πόσο μακρινὴ φαντάζει ἡ φυσική, ἁπλὴ καὶ λιτὴ ζωὴ σ’ ἕνα μικρὸ
καὶ ἀπομονωμένο νησὶ τοῦ Αἰγαίου πρὶν ἀπὸ λίγες μόνο δεκαετίες!
Χωρὶς τὶς σύγχρονες ἀνέσεις, μὲ ὑποτυπώδεις συνθῆκες συγκοινω-
νίας καὶ ἐπικοινωνίας, χωρὶς ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη, χωρὶς
ὑποδομές, χωρὶς τεχνικὰ μέσα, χωρὶς οὐσιαστικὴ κρατικὴ μέριμνα,
οἱ ἁπλοϊκοὶ καὶ ταπεινοὶ κάτοικοι τῆς Ἀμοργοῦ πάλεψαν μὲ τοὺς
γκρεμούς, τοὺς βοριάδες καὶ τὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς – καὶ ὄχι μόνο
ἐπιβίωσαν, ἀλλὰ μᾶς ἄφησαν κληρονομιὰ μιὰ παράδοση πλούσια
καὶ δυνατή, γεμάτη πίστη καὶ αἰσιοδοξία γιὰ πρόοδο, πλούσια σὲ
ἦθος καὶ πολιτισμό.
Μαρτυρίες γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἀμοργοῦ κατὰ τὸν προηγούμενο αἰώ-
να ὑπάρχουν πολλές. Οἱ οἰκισμοί, οἱ ξερολιθιές, τὰ κάθε εἴδους κτί-
σματα καὶ ἔργα μαρτυροῦν τὸν μόχθο καὶ τὸν ἀγώνα τῶν πατέρων
μας. Οἱ ζωντανὲς ὅμως μαρτυρίες ὅλο καὶ γίνονται πιὸ σπάνιες, κα-
θὼς οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς ἐποχῆς αὐτῆς φεύγουν ἕνας ἕνας ἀπὸ
τὴν παρούσα ζωή, παίρνοντας μαζί τους ἕναν πραγματικὸ θησαυ-
ρὸ ἐμπειριῶν καὶ ἀναμνήσεων. Ἄνθρωποι ἁπλοὶ καὶ ταπεινοί, δὲν
θεωροῦν ὅτι αὐτὰ ποὺ ἔζησαν καὶ γνώρισαν ἦταν σπουδαῖα. Ἔτσι,
πέρα ἀπὸ τὴν προφορική τους ἀφήγηση, σπάνια διασώζονται σὲ
γραπτὴ ἢ ἠχογραφημένη μορφή.
Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου, ὁ Νικόλαος Σῖμος, ἕνας ἄνθρωπος
ποὺ ἔζησε ὅλα του τὰ χρόνια στὴν Ἀμοργὸ καθ’ ὅλη σχεδὸν τὴ δι-
άρκεια τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα (1919-2007), ἐκτίμησε πὼς οἱ ἐνθυμή-
σεις του δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ χαθοῦν σὲ μιὰ νέα ἐποχή, ὅπου οἱ νεό-
τεροι λιγότερο ἀκοῦν τοὺς παλιοὺς καὶ περισσότερο στρέφουν τὴν
προσοχή τους στὰ μέσα ἐνημέρωσης καὶ στὶς ἐξελίξεις τῆς ἡμέρας.
Ἔτσι, στὴ δύση τοῦ αἰώνα, τὸ 1998, καθώς ἡλιόγερνε καὶ ἡ δική του
ἡ ζωή (ἦταν σχεδὸν 80 ἐτῶν), κατέγραψε τὶς ἀναμνήσεις του σ’ ἕνα
τετράδιο ποὺ ἄφησε στὰ παιδιά του.