... Το φρέσκο, μαλακό χιόνι έπαψε να καλύπτει τις πατημασιές των ανδροειδών. Τη θέση του έχει πάρει ένα στρώμα πάγου το οποίο ολοένα και λεπταίνει, σαν μαχαίρι που ακονίζει τη λάμα του στο φως του ήλιου. Πάνω του ανοίγουν φλέβες και αρτηρίες, ρωγμές που βαθαίνουν και πλαταίνουν ασταμάτητα, αποκαλύπτοντας στα μάτια μας μια ξεχασμένη ήπειρο, εντελώς ακατάλληλη για την υλοποίηση των πλάνων μας. Κάτω απ’ τα πόδια μας, τρεχούμενα ρήγματα διαχωρίζουν ακατάπαυστα με εκκωφαντικούς κρότους, όμοιους με εκρήξεις μετεωριτών, την πέτρα από το νερό. Σαν τα κουφάρια των αρχαίων λιμνών να ανασταίνονται μαζί με τις όχθες τους, έπειτα από εκατοντάδες χρόνια γαλήνιου θανάτου. 
Ομάδες υπαξιωματικών εξερευνούν καθημερινά το εσωτερικό των νεογέννητων σπηλαίων, κάτω απ’ τον Παγετώνα. Στα σπλάχνα τους ανακαλύπτουν τα νεκροταφεία του παρελθόντος. Δαντελένιες αμμουδιές. Κατεψυγμένα πράσινα βρύα πάνω σε λειασμένους απ’ το κύμα ασβεστόλιθους. Κρυσταλλωμένα πορφυρά πέταλα λουλουδιών. Ασημένια ψάρια που ιριδίζουν στο ημίφως μαζί με τα ακίνητα μάτια τους. Παγωμένα κορμιά αίλουρων, σχεδόν ανέγγιχτα απ’ τον χρόνο. Όλα τους κείτονται κάτω απ’ τα θεμέλια της Μητρόπολης και μας φοβερίζουν με τη θριαμβευτική επιστροφή τους στην επιφάνεια...