Αι ποικιλόμορφοι σχέσεις της κατ' ανατολάς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προς τον κόσμον του ισλάμ, γνωσταί εις την ακαδημεικήν κοινότητα ως «αραβοβυζαντιακαί σχέσεις», απησχόλησαν έκπαλαι τους ασχολουμένους εις αμφοτέρους τούτους τους επιστημονικούς κλάδους, τόσω εν τη εσπερία όσω και εν τη αραβία, και τω όντι εξεπονήθησαν αξιόλογοι μελέται, καταδείξασαι το μέγεθος της τούτο μεν συμπτώσεως, αναγομένης ίσως εις αμφοτεροβαρή επίδρασιν, τούτο δε αποκλίσεως ένεκεν κυρίως του θρησκευτικού διαφορισμού αμφοτέρων.
Παρά την ενασχόλησιν πλείστων ερευνητών εις τα εν θέματι πεδία, ολίγιστοι υπήρξαν οι κατορθώσαντες να μελετήσουν εις βάθος και αξιοπρεπώς ταύτα, διότι τούτο απαιτεί την συρροήν [...] δεδομένων. Κατά πρώτον μεν την εξειδίκευσιν τόσον εις τον βυζαντιακόν όσον και τον ισλαμικόν κόσμον, κατά δεύτερον δε την αρίστην γνώσιν της γλώσσης των κυριωτέρων πηγών αυτών, τουτ' έστι της μεν ρωμαικής τε και ελληνικής εις τας διαφόρους εκδοχάς αυτών, ωσαύτως δε της αραβικής, πολλώ δε μάλλον της αρτιωτέρας εκφάνσεώς της, ως αύτη απετυπώθη εν κορανίω.
Εικότως, ως τίθεται το ζήτημα, ελάχιστοι δύνανται να πληρούν αθροιστικώς τα κριτήρια ταύτα. Εξ αυτών των ελαχίστων προβάλλει εις περίοπτον θέσιν ο εκλεκτός συνάδελφος αν. καθηγητής Μάρκος Μιόττος, όστις εμπράκτως κατεδείξατο επί τέταρτον αιώνος το εγκρατές και στιβαρόν αυτού επί των εν τοις πρόσθεν αναφερθέντων κριτιρήιων. Ούτω αι επιστημονικαί διατριβαί αυτού, προιόν μόχθου πολλού και αρτιότητος επιστημονικής, κομίζουν τα μέγιστα επί του πεδίου των αραβοβυζαντιακών σχέσεων και αποτελούν υπόδειγμα εργασίας δια τους επιγενομένου. (Από τον πρόλογο του καθηγητή Κ.Θ. Νικολάου-Πάτραγα)