Το βιβλίο αποπειράται μια εξέταση της αρχιτεκτονικής στον κινηματογράφο, εστιάζοντας σε ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε σημαντικό αριθμό ταινιών, ενώ εξακολουθεί έως σήμερα να είναι αντιληπτό. Πρόκειται για την έντονη και ιδιαίτερα στοχευμένη «ενοχοποίηση» του μοντέρνου σχεδιασμού, συνολικά από τον χολλυγουντιανό κινηματογράφο, μετά το 1980, ιστορική στιγμή ωρίμανσης του μετανεωτερικού πολιτιστικού υποδείγματος. Σε σειρά ταινιών, ο έντονα αρνητικός, ρεαλιστικός ανδρικός χαρακτήρας αστού εκφράζει το «κακό» και ευκρινώς υποβοηθούμενος από τη μοντέρνα αρχιτεκτονική τρομοκρατεί ή ασκεί έντονη βία στον γυναικείο. Για την εξέταση –και κατόπιν την αιτιολόγηση– του φαινομένου χρησιμοποιήθηκε περιορισμένος αριθμός ταινιών, με σκοπό να αναλυθεί εκτενώς η λειτουργία των μοντέρνων στοιχείων του σχεδιασμού από σεκάνς σε σεκάνς, πλάνο σε πλάνο ή και εντός του κάδρου· άρα, εκτός από το production design, που συνιστά το βασικό υλικό, και το mise-en-scene, εξετάζεται επίσης ο ρόλος της φωτογραφίας και του μοντάζ.