Κάθε κύκλος κλείνει εκεί απ’ όπου ξεκινά. Και στο κλείσιμό του συχνά τα όρια ανάμεσα στο ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός της ιστορίας ολοένα και πιο δυσδιάκριτα φαντάζουν. Όπως και να ’χει, κάθε ιστορία τελειώνει κάποια στιγμή. Αν κι όχι πάντα με τον τρόπο που περιμένουμε.
Η συντροφιά των τεσσάρων -ή ό,τι έχει από αυτήν απομείνει- προσπαθεί γι’ ακόμα μια φορά να μαζέψει τα κομμάτια της και να φτάσει μέχρι το τέλος. Στο δρόμο της θα συναντήσει νέους κι απρόσμενους συμμάχους, αλλά και καινούργιους κινδύνους, που καλείται να ξεπεράσει. Η συνωμοσία στην οποία οι ήρωες έχουν άθελά τους εμπλακεί, είναι τελικά μεγαλύτερη απ’ όσο θα μπορούσαν να φανταστούν, δοκιμάζοντας ξανά τις γνώσεις, τις δυνάμεις και τις δεξιότητές τους – και πάνω απ’ όλα την πίστη τους. Είτε αυτή αφορά τους θεούς και τους συντρόφους τους είτε ακόμα και την πίστη στον ίδιο τους τον εαυτό, που κάποιες φορές ο μεγαλύτερος εχθρός απ’ όλους αποδεικνύεται.
Μα θυσία της σωτηρίας ο δρόμος είναι. Κι αυτό είναι στο τέλος το μεγαλύτερο από τα μαθήματα που οι ήρωές μας θα πάρουν και που θα τους προετοιμάσει σε θάλασσες κρύες και μακρινές κάποτε να ξανοιχτούν…
