προσπάθησα να αποδώσω τη μορφή
των ανθρώπων που κάθονται
πάνω σε αυτόν.
Τα υλικά μου:
εγκάρσια κομμένοι προβληματισμοί δέντρων,
ζυγαριά που μετρά την αιώρηση,
καρυδότσουφλα από γνώσεις παιδιών.
Το κίνητρό μου:
να τους προτείνω
μία βιωματική προσέγγιση του χρόνου
και να γιομίσω αγάπη τον εσωτερικό χώρο
του περιγράμματός τους.
Το αποτέλεσμα:
είναι καλλιτεχνικό.
Μοιάζει με ποίημα – αλλά δεν είναι.
Μοιάζει με πίνακα – αλλά δεν είναι.
Μοιάζει με εμένα – αλλά δεν είμαι.
Το σίγουρο είναι πως αυτή η κατασκευή
ανασαίνει και μόνη της.
