«….δεν είνε έργον διά τον “κόσμον”. Αυτό το έγραψα διά τον εαυτόν μου και διά τους ολίγους ανθρώπους που θα ενδιέφερε κατά σύμπτωσιν. Δεν είνε ένα δράμα πλοκής, αγωνίας, ή ένα δράμα με φανεράς συγκρούσεις και κτυπητάς στιγμάς τραγικότητος. Γίνεται μάλλον μέσα εις την ψυχήν του ήρωος κ’ εκδηλούται  μ’ ένα τρόπον, ο οποίος ουδέποτε υπήρξεν ελκυστικός διά τον “κόσμον”. […] (η τρίτη) είναι ακριβώς η πράξις όπου το ψυχικόν δράμα κορυφούται. Ο Άλκης είναι ένας ιδεολόγος, ένας απόστολος. Γράφει πιστεύων εις ένα μεγάλον προορισμόν. Γράφει διά ν’ αφυπνίση την Φυλήν του, η οποία κοιμάται. Τα βιβλία του έχουν κάνει βαθείαν εντύπωσιν εις κάποιους κύκλους […]  ακριβώς εις την τρίτην πράξιν, πείθεται ότι το κήρυγμά του έπιασεν ρίζες, ότι η ιδέα του έχει καρποφορήσει, ότι η ιδέα του επήρε τον δρόμον της και τίποτα πια δεν μπορεί να κρατήση τον Άλκη εις μίαν ζωήν που θα του είναι ανυπόφορη, μαρτυρική, χωρίς τα νιάτα και την ομορφιάν του. […] Και χαρούμενος τρέχει εις τον θάνατον – ένα ωραίον θάνατον που γεμίζει όλην την τετάρτην πράξιν [...].  Όλα όσα συμβαίνουν εις την σκηνήν δεν έχουν άλλον σκοπόν παρά να δείχνουν τον χαρακτήρα και τας ιδέας του Άλκη. Βλέπετε δε ότι ο Άλκης είνε ένας άνθρωπος εξαιρετικός. Δεν σκέπτεται και δεν κάνει όπως οι συνήθεις, οι κοινοί…» (Εφημερίς, 18 Μαΐου 1915).