Γι' αυτό μόνο αναβάλλω το δικαστήριο που έλεγα...»
Τέτοιες υπαρξιακές σκέψεις προσδιώριζαν το Ρένο στα ταυτοτικά του Χειρόγραφα του Max Tod, μια πενταετία τουλάχιστον προτού κάνη πράξη τα γραφόμενά του. Και το ύφος του αποκαλυπτικό: Αυτός διάλεξε να δικαστή, έτσι, σαν άλλος Σωκράτης αυτοκτόνος - καθώς τον ωνόμαζε αργότερα, βάζοντάς τον στην κορφή των προτύπων. Δεν τίθεται θέμα καμμιάς προφητείας. Εκείνος ώρισε το χρόνο του δικαστηρίου, αλλά ο χρόνος τον βρήκε ακόμα «ανωρίμαστο»: έσυρε τα πράγματα, τα εξεβίασε, μπαίνοντας στη Βουλή, καταγγέλοντας προσωπικά, ένας μόνος, την καπηλεία της Πολιτικής στον Τόπο. Ίσως, όμως, επείγονταν να μιλήση υπό συνθήκην «διωγμού»...
Συγγραφέας ξεκάθαρα βιωματικός, προκαλεί καταστάσεις, ή βρίσκεται στη δίνη τους, ακόμα και στ' όνειρο, και τις αφηγείται με το δικό του ερμηνευτικό τρόπο. [...] (Από τον πρόλογο του Ήρκου Ρ. Αποστολίδη)
