Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να απαντήσει σε ερωτήματα, όπως το αν θα πρέπει να αποκλεισθούν ολοσχερώς από την κρίση για τον καταλογισμό βλαπτικών αποτελεσμάτων υποθετικές αιτιώδεις διαδρομές, όπως, επίσης, ποια θα πρέπει να είναι η «τύχη» ενός υπερασπιστικού ισχυρισμού θεμελιωμένου στη θεωρία της νόμιμης εναλλακτικής συμπεριφοράς στο πλαίσιο της ποινικής δίκης.
Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα ζήτημα με πρακτικό ενδιαφέρον, κυρίως στο πλαίσιο της εξ αμελείας ευθύνης επί τροχαίων ατυχημάτων, ιατρικών σφαλμάτων και μέτρων ασφαλείας εργοδοτών. Ταυτόχρονα, η εφαρμογή της θεωρίας της νόμιμης εναλλακτικής συμπεριφοράς μπορεί να αποδώσει καρπούς και σε επιμέρους εγκλήματα του Ειδικού Μέρους του Ποινικού Δικαίου
