Στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας, μια πόρτα ανοίγει, μια πόρτα κλείνει. Μία πόρτα ή δύο πόρτες; Τι ενώνει τα πρόσωπα; Βρίσκονται μέσα μας οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας; Μπορεί να χρειαζόμαστε και κάποιου είδους παρακίνηση ώστε να καταφέρουμε να πάρουμε την πιο σημαντική, ίσως, απόφασή μας. Την απόφαση να αναλάβουμε να επανενωθούμε με όσα έχουμε καταπνίξει· τη ζωτική μας ενέργεια, τη δημιουργικότητά μας και τα κομμάτια εκείνα τα ψυχικά που συνιστούν τη δική μας ταυτότητα, τον δικό μας δρόμο. Λέτε να χρειάζεται κι ένα χρονοταξίδι γι’ αυτό;
