Για τον Μπένγιαμιν, η νεωτερική ιστορικότητα δεν είναι παρά μια παράδοξη ξενότητα, μια ομοιογενής ιστορία βασισμένη πάνω σε μιαν οργανική θεωρία, η οποία ως κεντρικό αναφορικό της άξονα έχει όχι την ίδια την ιστορία, αλλά την εκδίωξη από το ιστορικό πεδίο οποιουδήποτε ίχνους ρήξης, ασυνέχειας και εξεγερτικότητας των υποκειμένων της ιστορίας. Με άλλα λόγια, η επιδίωξη της επαναστατικής ανατροπής, η οποία είναι κατ' ουσίαν το θεμέλιο της ιστορίας, εκεί ακριβώς που ο ιστορικός χωροχρόνος αναπτύσσεται και διαμορφώνει το ιστορικό υποκείμενο ως δρων υποκείμενο και αυτοποιητικό παράγοντα του πεπρωμένου του.
