Ο τόμος είναι αφιερωμένος στον καθηγητή Μ. Ζ. Κοπιδάκη, πολυσχιδή φιλόλογο με σημαντικό ερευνητικό έργο, το οποίο καλύπτει ευρύ φάσμα της ελληνικής γραμματείας από τον Όμηρο ώς τον Ελύτη και χαρακτηρίζεται από κριτική οξύνοια, εις βάθος έρευνα των πηγών, ερμηνευτική δεινότητα και διεπιστημονική εποπτεία.
«Τα γραπτά του διακρίνονται από πολύνοια, δηλαδή από πλούτο στοχασμών, ευρηματικότητα, γόνιμη φαντασία και χιούμορ [...].
Εκεί όμως που ο Κοπιδάκης παραμένει μοναδικός και απαράμιλλος είναι ο χειρισμός της γλώσσας, η τέχνη του γράφειν. Αποτελεί το ειδοποιό και ταυτοτικό του χαρακτηριστικό. Αξιοποιεί λέξεις, φραστικά συντάγματα και παροιμιώδεις εκφράσεις από το συνολικό ταμιείον της ελληνικής, κυρίως της λόγιας αλλά και της λαλουμένης, γράφοντας σε ένα χυμώδες γλωσσικό και υφολογικό ιδίωμα που καθιστά την πατρότητα των κειμένων του αμέσως αναγνωρίσιμη».
(από τον Πρόλογο του τόμου)
