Αναμένοντας την εσχάτη των ποινών, ένας κατάδικος, πασχίζει να συλλάβει τον κόσμο γύρω του, να βάλει τάξη στην ανθρώπινη εντροπία που τον βασανίζει. Κι ο κόσμος, διά των οικείων του, του δήμιου, και των δεσμοφυλάκων του, μοιάζει να του σκαρώνει μια μεγαλοπρεπή φάρσα: Αντί να τον τιμωρήσει, τον προσκαλεί να συνταχθεί με τους ανόμοιούς του και να συμφιλιωθεί με την τελετουργία του τέλους του. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, η ειρωνεία των ηρώων αλλά και του αφηγητή-συγγραφέα είναι τόσο συντριπτική που οτιδήποτε στιβαρό γκρεμίζεται, κάθε ανθρώπινο υλικό αποσυντίθεται, το σκηνικό και οι χαρακτήρες καταρρέουν μπροστά μας, οι ίδιες οι λέξεις εξεγείρονται. Η υποψία του πρωταγωνιστή ότι υπάρχει ένας εξωτερικός κόσμος αποδεικνύεται ψευδαίσθηση. Στην Πρόσκληση σε έναν αποκεφαλισμό ο Ναμπόκοφ χτίζει με χειρουργική περιγραφική ακρίβεια και απαράμιλλο ύφος μια κοινωνικοπολιτική αλληγορία που υπονομεύει ανηλεώς κάθε λογική, συναισθηματική, ηθική συνοχή, προσθέτοντας ακόμα ένα σπουδαίο έργο στη λογοτεχνική του κληρονομιά.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι παράδοξος, όχι όμως περισσότερο από το κυρίως κείμενο. Ο αποκεφαλισμός που θα λάβει χώρα είναι εκείνος του καταδικασμένου πρωταγωνιστή με το παράξενο όνομα Κιγκινάτος, κι αυτό το πληροφορούμαστε από τις εισαγωγικές παραγράφους, όπως γίνεται εξάλλου στα περισσότερα από τα βιβλία του Ναμπόκοφ. Η πρόσκληση όμως σε ποιον απευθύνεται; Προφανώς στο κοινό, τους αναγνώστες, οι οποίοι έχουν προσκληθεί να αναγνώσουν ή, καλύτερα, να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση του παραλόγου που στο τέλος περιλαμβάνει κι έναν αποκεφαλισμό. >>>
