Τα χρόνια περνούσαν, οι χιλιετίες διάβαιναν και τα καραβάνια με τις καμήλες συνέχιζαν να ταξιδεύουν φέρνοντας μετάξια, αρώματα, πορσελάνες, ιδέες, φιλοσοφίες. Με τον καιρό οι δρόμοι εγκαταλείφθηκαν και χορτάριασαν, η έρημος μεγάλωσε και άγριες αμμοθύελλες σκέπασαν χωριά και πολιτείες· ώσπου ένας αρχαιολόγος, ακολουθώντας τα ίχνη του Μεγαλέξανδρου, βρέθηκε πέρα από τα ουράνια βουνά. Κι εκεί, σκάβοντας στην παγωμένη έρημο ξέθαψε αμέτρητες πλάκες με πήλινες σφραγίδες – την εικόνα της Παλλάδος Αθηνάς με περικεφαλαία, ασπίδα και κεραυνό, έρωτες φτερωτούς, τον Δία και τον Ερμή… Βρήκε ακόμα αγάλματα του Βούδα με χιτώνες ελληνικούς και πρόσωπο που πότε έμοιαζε στον Απόλλωνα και πότε στον Αλέξανδρο. Και πλάι του ο Ηρακλής φορώντας τη λεοντή του και ο Διόνυσος στεφανωμένος με αμπέλια και δάφνες.