«…Δεν ήθελε να την ακούει άλλο. Γι’ αυτό άρχισε να την κτυπάει κι ας την αγάπαγε. Με τον δικό του σκληρό τρόπο. Είχε το ένστικτο του ζώου, δεν ήξερε από τρόπους και αισθήματα, είχε πληγές που κάθε μέρα κακοφόρμιζαν και μύριζε η σαπίλα και η γάγγραινα που ξέσκιζε τα σωθικά του κι ολοένα τον κατακτούσε, τον γάντζωνε στο παρελθόν, τον έπνιγε σε θάλασσα μαύρη κι απέραντη. Τον έτρωγαν μέσα του όρνια αόρατα. Κι η Ρενάτα τον ερωτευόταν ακόμη περισσότερο σε μια αρρωστημένη σχέση εξάρτησης και έτρεμε μην τον χάσει. Κι όταν εκείνος ξεθύμαινε την οργή του πάνω στο κορμί της, εκείνη έκλαιγε, μάζευε τα κομμάτια της και περίμενε την επόμενη ημέρα, ένας επιβάτης σε σταθμό που τα τρένα δεν περνάνε πια, οι γραμμές σκούριασαν, η στάση καταργήθηκε. Όμως αυτή περίμενε σ’ εκείνον τον σταθμό, περίμενε με αγωνία να δει τον καπνό από την ατμομηχανή να πλησιάζει κι ας βράδιαζε, ας σκοτείνιαζε ολοένα και πιο γρήγορα, περίμενε σαν αρλεκίνος στη βιτρίνα, μόνη στ’ αζήτητα παιχνίδια του μαγαζιού…»

Ο Ανέστης  Μαυρουδής  είναι ένας άνθρωπος θύμα  των περιστάσεων που βιώνει. Μεγαλώνει ανάμεσα σε Συμπληγάδες Πέτρες. Ο  πατέρας του στα Τάγματα Ασφαλείας  στην Κατοχή, η μητέρα του μια εκδιδόμενη γυναίκα. Καθώς τον συνθλίβουν ολότελα οι μυλόπετρες της ζωής και της ιστορίας, προσπαθεί να βρει τον δρόμο του ορφανός σε μια χώρα που βιώνει τον μεταπολεμικό τρόμο σαν τον μόνο τρόπο ζωής  για τους φτωχούς και τους απόκληρους  εκείνης της εποχής.

Γύρω του μπερδεύεται ένας ιστός από άλλους ανθρώπους που καραδοκούν  να τον χρησιμοποιήσουν  για το δικό τους όφελος. Κατοχή, Ναζί, μαυραγορίτες, δολοφόνοι, έρωτες, μάσκες κάτω από μάσκες, εκκολαπτόμενοι εγκληματίες μαφιόζοι, πόρνες, άνθρωποι ναυάγια, η ζωή στην Ελλάδα μέσα στις δεκαετίες από το ‘40 ως το ‘80 μια ανάσα δρόμος.