Ο Λένος. Ένας γίγαντας με πρόσωπο και, κυρίως, με καρδιά μικρού παιδιού, ένας πελώριος καθυστερημένος έφηβος, που περπατούσε σαν αρκούδα, σέρνοντας ελαφρώς τις ποδάρες του και με τα ογκώδη χέρια του να κρέμονται στα πλευρά του, λες και ήταν σπασμένα.
Όταν μας έβλεπαν μαζί, και μας έβλεπαν πολύ πιο συχνά απ’ ό,τι θα ήθελα, μοιάζαμε το αντίθετο ο ένας του άλλου. Ιδίως, αν σκεφτεί κανείς ότι εγώ ήμουν μικροκαμωμένος, και σβέλτος, και ξύπνιος· όχι ο Αϊνστάιν, αλλά σίγουρα πολύ πιο ξύπνιος από τον Λένο, το βλακόμετρο...
* * *
Καλοκαίρι, 1975. Δυο κολλητοί συμμαθητές από το Περιστέρι πιάνουν δουλειά ως φορτοεκφορτωτές σε μια αχανή αποθήκη στον Κολωνό.
Γύρω τους, ένας αλλόκοτος θίασος από σκληροτράχηλους ή καλόψυχους εργάτες, τον μοχθηρό γιο του αφεντικού και την προκλητική και απελπισμένη γυναίκα του.
Συγγενεύει η αθωότητα με την κτηνωδία; Και πώς μπορεί να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο όπου κινδυνεύει ακόμη και από τους προστάτες της;
Μια ιστορία για τη φιλία, τα χαμένα όνειρα, τις ενοχές που βαραίνουν τη συνείδησή μας και τη λύτρωση που, ίσως, φέρνει η συγγραφή.
Ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από το Άνθρωποι και ποντίκια του Τζον Στάινμπεκ και, ταυτόχρονα, ένα από τα πιο αυτοβιογραφικά του Βαγγέλη Ραπτόπουλου.
