Ο έλλογος άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβει πλήρως την πραγματικότητα, της οποίας είναι αναπόσπαστο μέρος. Στον βαθμό που θα το αποδεχτεί αυτό, οι αναζητήσεις του θα στρέφονται πλέον όλο και περισσότερο προς την αυθεντικότητα της ύπαρξής του: ως αναπόσπαστο μέρος του Είναι, που του έχει ανατεθεί να Το εκπροσωπεί με τον βίο του.
Ανέκαθεν ο αγώνας του ανθρώπου στη ζωή είναι να συνδεθεί χρονικά και χωρικά με το περιβάλλον, στο οποίο κινείται. Να ενωθεί με "τόπους" που επισκέπτεται ο νους και με ουρανούς που ατενίζει. Έτσι ασκείται φιλοσοφικά, ανοίγοντας "δρόμους" νοητικούς, που τον οδηγούν σε υπερβάσεις. Τα όνειρα που πλάθονται μέσα μας, καθορίζουν την πραγματικότητα που ζούμε ως αλήθεια. Το ονειρικό άλλωστε δεν απέχει πολύ από αυτό που οδηγεί στην πραγμάτωσή του. Έτσι η άγνοια οδηγεί στη γνώση, όταν συνδέει τα δύο σαν να είναι ένα. Τότε το συνδέον Είναι αναγεννά τη βεβαιότητα της ύπαρξης, λυτρώνοντας από τα όποια αδιέξοδα της κάθε εποχής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)