Στις ξύπνιες ώρες
της νύχτας
σκοντάφτω.
Υφαίνουν κρυφά μια παγίδα.
Ο Βοριάς
φυσάει συμφορά.
Κτίζει φράχτη.
Σε αυτές τις ώρες
τρέμω,
ψάχνω τα αστέρια
ανάβω
στο βαθύ μελάνι κεριά.
Σιωπηλός ταξιδιώτης, το μισοφέγγαρο
στη θάλασσα των σκέψεων
γεφυρώνει το κύμα του μέλλοντος
με τη βραχώδη στεριά του παρελθόντος.
Η νοσταλγία ξεφυλλίζει
τη μνήμη.
Ράβω όνειρα, ντύνω τις αναμνήσεις.
Στις γυμνές ώρες τα χαράματα
καρτερώ φως και χαρά.
Η πρώτη ηλιαχτίδα ξεπηδά
αρχίζει η ζωή από το αρχαίο της νήμα.
