Σαν ήμουν παιδί και ήθελα να εκτονώσω την οργή μου, έπαιρνα τα βουνά στο χωριό μου. Θυμάμαι ανέβαινα στους πιο ψηλούς γκρεμούς, ξεκολλούσα με μανία τις πέτρες απ’ το χώμα και τις έσπρωχνα να κυλήσουν στο βάραθρο, ώσπου να χαθεί και ο τελευταίος τους χτύπος. Έτσι έπαιρνα την «εκδίκησή» μου και άδειαζα το βάρος απ’ το μέσα μου. Μετέπειτα, άλλαξα τα κακοτράχαλα βουνά με τις πορείες στους δρόμους, γυρεύοντας κατά πως λέει ο ποιητής, «ουρανό και δι-καιοσύνη». Σήμερα, αγωνίζομαι να στεριώσω τις λέξεις, να αδειάσω το βάρος μου σε χαρτί λευκό, με την ελπίδα να ακουστεί ο τελευταίος τους χτύπος...
Μιχάλης Πατεράκης
Η ποίηση του ξεφεύγει από όσα έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα και -θα τολμήσω να το αναφέρω- “συνομιλεί” με μεγάλους μας ποιητές. Ξεθάβει συναισθήματα μέσα στην απλότητα της, ξεχειλίζει από ελπίδα και μας παρακινεί συνεχώς για αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας, που διαφέρει για τον καθένα μας… Χαρακτηριστικό του λόγου του, είναι η δημιουργία εικόνων από τον αναγνώστη μέσα από τις δικές του ξεχωριστές μνήμες σχετικά με τα αγαπημένα του πρόσωπα, με τα πρόσωπα εκείνα που πέρασαν από τη ζωή του αφήνοντάς το αποτύπωμα τους στην ψυχοσύνθεση του…
Μαρία Βουζουνεράκη
Δεν είναι μόνο τα αισθήματα που κινούν… είναι η ζωντάνια, οι πλούσιες εικόνες, οι λέξεις που »δένουν» το ποίημα, »εν Φαντασία και Λόγω» που λέει και ο ποιητής…
