Η διαδρομή από τη χαραυγή μέχρι το λυκόφως άλλες φορές φαντάζει μακριά και ταραγμένη κι άλλες μια πυγολαμπίδα. Ο Παναγιώτης Βλαχοχρήστου, με τούτη την ποιητική συλλογή ζωής, αφήνει στην άκρη τις χρονικές συμβάσεις για να προβάλει τις διαχρονικές αλήθειες που σφραγίζουν την ύπαρξη.
   Πρόκειται για τα ποιήματα μιας μακράς διαδρομής, από τα νεανικά χρόνια του δημιουργού ως τις μέρες μας, με το κύριο όγκο της παλιάς «σοδειάς» να είναι γραμμένος στις αρχές της ταραγμένης και συνάμα μεταβατικής δεκαετίας 1955-1965. Το μέρος αυτό είναι σαφώς επηρεασμένο από το ζοφερό μετεμφυλιακό κλίμα και τη διάψευση προσδοκιών και ελπίδων, χαρακτηρίζεται από μια κριτική οπτική, που εμπεριέχει όμως τη σπίθα της αναδημιουργίας, ενώ έχει έντονα στοιχεία κοινωνικής παρατήρησης, καθώς φέρνει στην επιφάνεια όψεις της καθημερινότητας της εποχής. Ακολουθεί η περίοδος της χούντας, με την καταχνιά αλλά και την επιβεβαίωση της ακλόνητης πίστης στην κοινωνική μεταβολή που γεννάει η περίοδος μετά το 1971, για να περάσουμε στην εποχή της λεγόμενης Μεταπολίτευσης και στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές αγωνίες του ποιητή.
   Συνολικά ο ποιητής βάφει τους στίχους του με τα χρώματα της συλλογικής ανησυχίας, υπερβαίνει το αίσθημα του ανεκπλήρωτου με τη μαχητική στάση σε κάθε στροφή της ζωής, επιχειρεί να απαντήσει στις υπαρξιακές ανησυχίες από τη σκοπιά της κοινωνικής αναμέτρησης με το άδικο, αναδεικνύει το ζωογόνο μα και οδυνηρό ερωτικό στοιχείο. Κοινωνικοπολιτικό βάθος, στιχουργική επιδεξιότητα, σύμπλεξη ελεύθερου στίχου και ρίμας, καλαίσθητα κι ανεπιτήδευτα εκφραστικά μέσα, αξιοποίηση της φύσης αλλά και του ανθρώπινου μόχθου, κι όλα αυτά τυλιγμένα με μια αύρα ώριμης απλότητας, αθόρυβης ειλικρίνειας.
   Μια συλλογή-γέφυρα για τρεις περιόδους της νεοελληνικής περιπέτειας με τόσο αλυσοδεμένες προσδοκίες, που το λυκόφως καθεμιάς γινόταν πάντα χαραυγή για την επόμενη.