Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Βελλεροφόντης γεννήθηκε στην κορινθιακή Εφύρα, στον μυχό του Αργολικού κόλπου, δύο γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Εξαιτίας των πολυθρύλητων κατορθωμάτων του, η αρχαία κορινθιακή παράδοση τον ήθελε γιο του Ποσειδώνα και τον συνδέει με τον άλλο γιο του, τον Χρυσάορα, ο οποίος ξεπήδησε απ’ τον τράχηλο της Γοργόνας Μέδουσας μαζί με τον Πήγασο, τη στιγμή που την αποκεφάλιζε ο Περσέας. Ανάμεσα στους ανθρώπους, πατέρας του θεωρείται ο Γλαύκος, βασιλιάς της Εφύρας και γιος του μυθικού Σίσυφου, και μητέρα του η Ευρυνόμη (ή Ευρυμέδη), κόρη του βασιλιά των Μεγάρων, Νίσου.

Ονομάστηκε έτσι μετά από τον φόνο του τυράννου της Κορίνθου, Βέλλερου, που έγινε από καθαρή σύμπτωση. Κατέφυγε στην Τίρυνθα, αναζητώντας κάθαρση από τον βασιλιά Προίτο. Η Άντεια, η σύζυγος του Προίτου, επιχείρησε να τον αποπλανήσει. Πιστός στις αρχές του, ο Βελλεροφόντης την απέρριψε, με αποτέλεσμα η Άντεια να τον κατηγορήσει ψευδώς ότι προσπάθησε να την αποπλανήσει. Μη μπορώντας να σκοτώσει τον εξαγνισμένο φιλοξενούμενό του, ο Προίτος εξόρισε τον Βελλεροφόντα στη Λυκία, με ένα κρυφό μήνυμα προς τον βασιλιά Αμφιάνακτα (ή Ιοβάτη) να τον σκοτώσει.

Στη Λυκία, ο Βελλεροφόντης τιμήθηκε για εννέα ημέρες πριν ο Αμφιάναξ διαβάσει το μήνυμα. Δεσμευμένος από τους νόμους περί φιλοξενίας, ο Αμφιάναξ έστειλε τον Βελλεροφόντη σε μια θανατηφόρα αποστολή: να σκοτώσει τη Χίμαιρα, ένα τέρας με τη φύση λιονταριού, αίγαγρου και δράκου. Με τη βοήθεια του Πήγασου (του φτερωτού αλόγου που του δώρισε ο πατέρας του, ο Ποσειδώνας, και το οποίο κατάφερε να δαμάσει με τη βοήθεια του χρυσού χαλιναριού που του χάρισε η Θεά Αθηνά), ο Βελλεροφόντης ανέλαβε να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή. Στη διασκευή αυτή του μύθου, δεν θα πολεμήσει μόνο τη Χίμαιρα, αλλά θα αντιμετωπίσει και ισχυρούς και αδίστακτους ανθρώπους. Σε καθέναν απ’ τους άθλους του, πάνω απ’ όλα αγγίζοντας τα όρια των δυνάμεών του, θα αναμετρηθεί με τον εγωισμό του, με τις αδυναμίες του, με τα πάθη του και με την ίδια τη θνητή του φύση –αυτήν που κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει χωρίς να διαπράξει ύβρη, χάνοντας έτσι την εύνοια των θεών και κυλώντας απ’ την ευδαιμονία στη δυστυχία και στην απελπισία. Και, όλα αυτά σε μια χώρα παραδομένη στο χάος, οι πολίτες της οποίας ζούνε με την αγωνία της επιβίωσης, μέσα στην καταπίεση, στην απάτη και στην ψευτιά, και με τους οποίους ο ήρωας συμπάσχει και θέλει να ελευθερώσει απ’ τα δεσμά της ανομίας και της πλάνης.