Όχι, γλυκέ μου Πρίγκηπα, δεν ήρθε τώρα η σιωπή. Εδώ ήταν ήδη. Δεν
την αποφασίζεις εσύ. Είναι μια κρίση για όλα αυτά που έχει ήδη εκστομίσει η μόνη αληθινή ζωή που χάθηκε. Και που ήρθε η ώρα πια να σου μιλήσω για εκείνη. Την κόρη. Το κορίτσι. Την Οφηλία.
/…/
Που πηγαίνει μέσα στη νύχτα; Πόσα λουλούδια θα μαζέψει και για ποιόν;
/…/
Κλείνω τα μάτια. Την βλέπω να βγαίνει από την αίθουσα του κάστρου. Την βλέπω να
περιπλανιέται μες τη νύχτα, μαζεύοντας λουλούδια και σκόρπιες σκέψεις. Να
επαναλαμβάνει λόγια του πριν και του μετά. Να θυμάται μόνο την αγάπη της. Για τον
Άμλετ. Και να του μιλάει. Σαν σε όνειρο. Το δικό της όνειρο.
(Απόσπασμα από το Πρελούδιο / πρόλογο του έργου)
