Είναι η Μνήμη που οδηγεί την ιστορία του Χαραλάμπη. Τα μακριά, σφιχτοπλεγμένα δίχτυα της γίνονται ο καμβάς όπου οι άνθρωποι της ζωής του άφησαν το στίγμα τους, καθώς  η Ιστορία ξεμπλέκει το δικό της νήμα.

Αλλάζουν οι άνθρωποι όταν ταξιδεύουν;

Ησυχάζουν τα όνειρα όταν οι άνθρωποι γερνούν;

Μία επαρχιακή πόλη, από τη δεκαετία του ’30 έως λίγο πριν κλείσει η πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, και η ανθρωπογεωγραφία της. Μια γενιά που κληροδοτεί τις παθογένειές της σε μια άλλη. Γονείς εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία οργωμένη από πάθη σε χρόνους δύσκολους, και παιδιά που θεμελιώνουν τις ζωές τους στα χέρσα χωράφια μιας εσωτερικής ανεπάρκειας που κληρονόμησαν από τους γονείς τους.

Μια γλυκόπικρη ιστορία που χτίστηκε πέρα από κάθε προκατάληψη, έχοντας αποβάλει την ψευδαίσθηση πως το χθες διαφέρει από το σήμερα ή πως θα διαφέρει ριζικά από το αύριο, αφού, εντέλει, δεν είμαστε άλλο από τις ιστορίες που κουβαλάμε.