Με λόγο λιτό και διεισδυτικό, παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο την προσωπική της περιπέτεια, «φορώντας» τον μανδύα της φρενοφλαβούς, ώστε να αποκαλύψει εκ των έσω τον σκοτεινό και επικίνδυνο κόσμο του φρενοκομείου και να καταδείξει πως, πολλές φορές, η σκληρή πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία!
«Ήμουν άραγε σε θέση να υποδυθώ την ψυχικά ασταθή, σε βαθμό που να παραπλανήσω τους γιατρούς και να επιβιώσω, για μία ολόκληρη εβδομάδα ανάμεσα σε φρενοβλαβείς, χωρίς να υποψιαστούν οι αρχές πως είμαι απλώς «ένα κοριτσόπουλο ανάμεσά τους που κρατά σημειώσεις;» Τους διαβεβαίωσα πως είμαι ικανότατη. Διέθετα πίστη στις υποκριτικές μου ικανότητες και φανταζόμουν ότι μπορώ να προσποιηθώ την τρελή αρκετά καλά ώστε να φέρω εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή μού ανατεθεί. Είμαι σε θέση να περάσω μία ολόκληρη εβδομάδα στο ψυχιατρείο της νήσου Μπλάκγουελ; Είμαι, δήλωσα, και προτίθεμαι να το πράξω. Και τα κατάφερα». [...]
«Παρά την επίγνωση ότι έχω σώας τας φρένας και τη διαβεβαίωση ότι θα αφηνόμουν ελεύθερη σε μερικές ημέρες, ένιωσα μια σουβλιά στην καρδιά. Τέσσερις ειδικοί γιατροί είχαν διαγνώσει ότι είμαι τρελή και με είχαν κλειδαμπαρώσει σε ένα φρενοκομείο! Και δεν ήμουν μόνη, έγκλειστη, αλλά παρέα νυχθημερόν με παρανοϊκές, φλύαρες ψυχασθενείς να κοιμάμαι μαζί τους, να γευματίζω μαζί τους, να με περνούν για όμοιά τους, ήταν μια δυσάρεστη και άβολη συνθήκη»
