Διηγήματα – Φιόντορ Ντοστογέφσκι στη σειρά Διήγηματα Κλασικών συγγραφέων

μεταφρασμένα από τα ρωσικά.

Το βιβλίο περιέχει τα εξής διηγήματα:

Πολζουνκόφ

Ο κύριος Προχάρτσιν

Διήγημα σε εννέα επιστολές

Μετάφραση από τα ρωσικά: Ελένη Κατσιώλη

Από την εισαγωγή

Η λογοτεχνική δημιουργία του Φιόντορ Ντοστογέφσκι θα μπορούσε να χωριστεί σε δύο καθαρά ορατές περιόδους. Η πρώτη είναι μια μικρή περίοδος, από το 1845 έως το 1849, στη διάρκεια της οποίας κάνει τα πρώτα βήματα στη λογοτεχνία. Παράλληλα αναμειγνύεται με την πολιτική οργάνωση των Ουτοπιστών Σοσιαλιστών με εμπνευστή τον Πετρασέφσκι. Έχοντας γλιτώσει με χάρη τη θανατική ποινή, η οποία μετατράπηκε σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία, μας χάρισε το σπουδαίο ντοκουμέντο για τη ζωή στη φυλακή Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων. Η δεύτερη περίοδος της ζωής του διαιρείται σε δύο μέρη, από την απελευθέρωσή του το 1854 έως το 1859 που ήταν υποχρεωμένος να ζει στη Σιβηρία, και την επιστροφή του στην Πετρούπολη έως το τέλος της ζωής του το 1881, κατά την οποία θα μας χαρίσει τα μεγάλα έργα.

Τα τρία διηγήματα που περιέχονται σε αυτήν τη συλλογή είναι πρώιμα έργα, μεταξύ 1846 και 1847, έργα τα οποία δεν συμπεριλήφθηκαν στις σοβιετικές συλλογές. Προσπάθησε να τα δημοσιεύσει σε σατιρικό περιοδικό, αλλά δεν πέρασαν από τη λογοκρισία. Αντίθετα με τον προγενέστερό του Γκόγκολ, που θέλει να ξυπνήσει στον αναγνώστη τη συμπάθεια για τον «ταλαίπωρο άνθρωπο», ο Ντοστογιέφσκι θέλει να δώσει στον κατώτερο πάμπτωχο δημόσιο υπάλληλο Ντεβούσκιν, τον ήρωα του μυθιστορήματος Φτωχοί άνθρωποι, την ευκαιρία να μιλήσει για ό,τι τον προσβάλλει. Η ομιλία του Ντεβούσκιν αντικατοπτρίζει το ψυχολογικό σύμπλεγμα ενός ταπεινωμένου και προσβεβλημένου ατόμου.

Για κάποιον λόγο ο Ντοστογέφσκι, διαβάζοντας στη φυλακή τη Βίβλο στράφηκε στη θρησκεία με έναν δικό του μοναδικό τρόπο.